Özellikle, son günlerde İstanbul’da açılışı gerçekleştirilen Caprice Gold Oteli, gündemi bir hayli meşgul etti. Aslında bu elim hadise, İslamcı kesimin yahut sözde Müslümanların olaylara bakış açısını, mevcut yaşam tarzını, icra etmiş oldukları rezaleti, kendilerine reva gördükleri kepazeliği, dünyada yaşanan tüm olumsuzluklara karşı kayıtsızlığını, tepkisizliğini veya gayri insani duyarsızlığını bizlere aktarmaya, vurgulamaya fazlasıyla yetti…
Yoğun bir bilinç kaybına uğrayan, kimlik/kişilik karmaşası yaşayan, ideallerini yitiren, asli özelliklerini kaybeden, tarihi/sosyolojik hüviyetlerini bertaraf eden, toplumsal kodlarını yok sayan veya kendi sosyal niteliklerinden utanç duyan, aşağılık kompleksi yaşayan insanların bu tür ahmakça davranışlar sergilemesi hakikaten çok da yadırganacak, ayıplanacak, anormal karşılanacak bir durum olmasa gerek…
Günümüzde artık Müslümanların çok önemli bir bölümü zenginleşti, abdestli kapitalizm önemli mesafeler kat etti, Müslümanların kutsalları evrim(!) geçirdi. Dolayısıyla “cihad”, “mücadele”, “direniş”, “şahadet”, “zulme karşı koyma”, “güçlünün değil, haklının yanında yer alma”, “mazlumlara/ mustazaflara kol-kanat germe”, “mağdurları, masumları koruma ve kollama”, hülasa “İslam Kardeşliği” gibi kavramlar ve vasıflar umumiyetle önemini kaybetti.
Mücahitlik yerine müteahhitlik, ihaleler, lüks tüketim ve yaşama, makam/mevki kapma, kısa yoldan köşeyi dönme v.b acı vakıalar ön plana çıkmış oldu. Ekonomik durumu ciddi ölçüde yükselen İslami kesimde son model arabalar, mallar, mülkler, konforlu daireler, gösterişler sıradan bir davranış biçimine dönüştü. Aslında ilk önce dönüşen; zihinsel/ideolojik farklılaşım ve sapma idi. Diğer davranışların birlikte oluşması zaten doğal bir süreçtir. Bunun aksini iddia etmek ise; eşyanın tabiatına aykırı bir meseledir.
Dünya malına neredeyse tapacak kadar aşağılaşan, ahlaki/manevi değerlerini hiçe sayan, giderek dünyevileşen, açgözlülüğü ve bencilliği bir yaşam felsefesi haline dönüştüren, “bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” travmasını içselleştiren, yardımlaşma ve dayanışma ruhunu askıya alan ya da bu algıyı tümüyle yaşamdan koparan sözde Müslümanlar ya da İslamcı kesimin kahır ekseriyeti, tam bir sapmanın, azgınlığın, çılgınlığın içerisine düştüler.
Kapitalist kuşatma, dünyanın hemen her coğrafyasında ve tüm alanlarda artarak varlığını sürdürüyor, tam bir soygun, sömürü ve yağma düzeni evrenimizi kasıp kavuruyor, “yenidünya düzeni/düzensizliği” dengesizlikleri, tahribatları ve uçurumları körüklüyor, kamçılıyor ve sonuçta açlıklar, sefaletler, hastalıklar ve ölümler had safhaya ulaşmış durumda…
Eğitimde yasaklar zinciri herhangi azalma, değişme ve eksilme göstermeden devam ediyor. Ezbere dayalı, üniformalı, tek tipleştirici, sosyal değerlerden kopuk, hoşgörüsüz ve dayatmacı kışla tipi eğitim modeli, kurumların çoğunda uygulanan başörtüsü yasağı tam bir kangren, toplumsal bir yara haline dönüşmüş halde…
Van’da depremzedeler, hala dünyanın belki de en ilkel, en ağır şartları altında yaşam mücadelesi veriyorlar. Çadırlarda hayatını sürdürmeye çalışan insanların çaresizliklerine
ve çığlıklarına karşı ne devlet, ne de halk gözle görülür, elle tutulur hiçbir şey yapmıyor! Yapılan sözde yardımlar, hamasete dönük beyanatlar, reklama dayalı sağlık taramaları, medya demeçleri, göstermelik icraatlar da hiçbir sorunu, açmazı çözmüyor!
Dünyada ve Türkiye’de bütün bu olumsuzlukların yaşandığı; acıların, hüznün ve elemlerin zirveye ulaştığı, dini sömürmenin ve masum insanları kandırmanın yaygın bir alışkanlık olduğu, ikiyüzlülüğün ve münafıklığın tavan yaptığı, modanın, gösterişin, lüksün ve konforun akıl almaz boyutlara ulaştığı, Müslümanlıkla uzaktan-yakından ilişkisi olmayan davranışların toplumsal yaşamda ve insani münasebetlerde belirginleştiği bir dönemde yaşamak akl-ı selim insanları kahredici ve aynı ölçüde mahvedici bir şey…
Zenginin fakiri alçakça ezdiği, sosyal güvenceden yoksun, sigortasız ve sendikasız binlerce hatta milyonlarca işçilerin, emekçilerin ve ezilenlerin var olduğu, iğrençliklerin ve aşağılıkların kol gezdiği, eşit paylaşım, hakça bölüşüm, emek ve adalet kavramlarının geri plana itildiği vasatta “Caprice Gold” olayı gündeme adeta bir bomba gibi düştü, tam bir şok etkisi yarattı!
Bu olgu; zaten Kuran ve Sünnet ölçülerine göre yaşamayan, Hz. Peygamber’in hayatını ve mücadelesini kendisine rehber edinmeyen, İslami şuuru kalbi duygularıyla içselleştirmeyen, İslami/insani terbiyeden yoksun, kendinden başkasını düşünmeyen, dünya malını her şeyden üstün gören, maddiyatı, sahtekârlığı ve egoizmi söylem ve eylemleriyle bütünleştiren sözde Müslümanların ve İslamcı kesimin gerçek/maskesiz yüzünü gözler önüne sergiledi.
Özetle; her şey aleni bir şekilde ortada, “kimin yamuk, kimin doğru” olduğu tartışma götürmez bir hakikat, görünen köy kılavuzluk istemez, başka bir söze, izaha, mülahazaya gerek var mı?????
Bir yanıt bırakın
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.